De grenzen van een obsessief-compulsieve stoornis zijn niet altijd voelbaar, het gaat namelijk niet om het wel of niet consumeren van middelen, het wel of niet kopen van dit of dat, het wel of niet slikken van medicijnen, wel of niet de hele dag in bed of op de bank liggen bij depressie, al dan niet urenlang op internet surfen.
Het is een kwestie van obsessief en dwangmatig zoeken naar de “balans” in elke taak, in elk gebaar, in elke reactie, in elke ruimte, in elke context: bij zonsopgang, in de schemering, dag, nacht, tijdens werkuren, tijdens vrije tijd , 24 uur van elke dag van het jaar.
Lista de Conteúdos
Obsessieve-compulsieve stoornis, ook bekend als OCS, vertoont niet de lineariteit van andere, meer voor de hand liggende toevoegingen, en vertoont in verschillende omstandigheden een zeer vage grens met wat gestandaardiseerd is geworden als veronderstelde normaliteit. We hebben bijvoorbeeld allemaal getwijfeld of we de auto hebben gesloten of niet, en zijn zelfs teruggegaan om te bevestigen. Herhaaldelijk doen om constant te twijfelen of het inderdaad gesloten was, zelfs nadat je al hebt geverifieerd dat dit het geval was, is wat deze veelvoorkomende alledaagse afleveringen onderscheidt.
Tot voor kort zagen veel mensen een obsessief-compulsieve stoornis als een rage, een ‘staking’ of zelfs een uiting van een ‘geestelijk falen’. Tegenwoordig is echter bekend dat dit een emotionele en relationele stoornis is, waarbij falen juist het verboden woord is.
In feite is perfectionisme een van de meest uitgesproken kenmerken van deze pathologie, en in veel gevallen de grootste zorg van degenen die aan deze aandoening lijden.
Rituelen die gepaard gaan met eindeloze controles, tijdrovende schoonmaak, langdurige tellingen, het permanent zoeken naar een bestelling van objecten, decontaminaties (bijna rigoureuzer dan die in een operatiekamer worden uitgevoerd) en verergerde rusteloosheid met symmetrieproducten, voorbij extreme vermoeidheid, een totaal gebrek aan spontaniteit. Ontspanning is voor iedereen die aan deze stoornis lijdt een totaal vreemd begrip.
Bij een obsessieve-compulsieve stoornis is er een omkering van de schaal van prioriteiten en waarden en begint het individu praktisch uitsluitend te leven om op dergelijke impulsen te reageren. De persoon gelooft, zij het irrationeel, dat er iets tragisch zal gebeuren als hij deze acties niet onderneemt. Impulsen lijken dan de enige oplossing om je te voorkomen en je angst te verminderen.
Zo bevindt het individu zich tussen het zwaard en de muur; het uitvoeren van de rituelen put hem uit en leidt tot onvermijdelijke conflicten met degenen die hem op dit niveau confronteren (familie of beste vrienden), aan de andere kant veroorzaakt het niet uitvoeren ervan een ondraaglijke angstige toestand bij hem. Dingen die als eenvoudig worden beschouwd, worden tot het onmogelijke gecompliceerd en situaties, plaatsen, mensen en objecten waarvan wordt aangenomen dat ze ongemak veroorzaken, worden vermeden.
De “ritualist” blijft in een constante staat van alertheid, om alles en iedereen onder controle te krijgen, wat hem niet alleen overmatige vermoeidheid, maar ook enorme frustratie oplevert, omdat zijn doel in feite onbereikbaar is. Bovendien moet het individu leven met een enorm onbegrip over zijn gedragsafhankelijkheid en wordt hij er vaak van beschuldigd niet genoeg wilskracht te hebben om het te beheersen.
Obsessief-compulsieve mensen zijn zich er absoluut van bewust dat de rituelen die ze uitvoeren niet passen in een matrix van algemeen en geaccepteerd gedrag, maar ze zijn niet in staat ze te beheersen, waardoor ze een dubbelleven hebben dat hen frustreert en uitput.
Het veranderen van het eerder beschreven gedrag is de eerste stap in het aanpassen van de gedachten die aan hun oorsprong liggen en de gevoelens die eruit voortvloeien en die nooit positief zijn.
Bewust worden van jezelf, je verslaving, het leed dat de familie is aangedaan, de verslechtering van affectieve relaties veroorzaakt door de ziekte, het spirituele en economische verlies, de stagnatie van je leven of, erger nog, het verval en het reële gevaar, kan een begin betekenen punten voor een oprecht verzoek om hulp van het onderwerp. Pas als hij echt geholpen wil worden, is het verstandig om in te grijpen.
Hoe paradoxaal het ook mag lijken, de ‘verslaafde’ aan rituelen heeft het voorrecht om hulpmiddelen te hebben die kunnen worden gebruikt voor hun bevrijding van deze rituelen; het gaat erom te profiteren van kenmerken van de ziekte zelf om deze te verzachten. Als u ze verstandig leert gebruiken, kunt u profiteren van deze bijzonderheden in de meeste van uw ervaringen buiten de behandeling om. De ongewone aandacht voor elk detail is een van deze kenmerken.
Desensibilisatie, een veelgebruikte benadering bij de behandeling van een obsessief-compulsieve stoornis, bestaat uit het geleidelijk verminderen van de rituelen van de patiënt en het doorbreken van de sterke gewoonten die hij in patronen heeft omgezet. Het is echter noodzakelijk om voorzichtig te zijn om ze te vervangen door andere die meer geschikt zijn voor hem en zijn leven; van waar iets negatiefs wordt genomen, moet het tegenovergestelde worden geplaatst, anders zal de patiënt proberen deze leegte te vullen met oud of erger gedrag. Bij deze procedure moet rekening worden gehouden met de tijd en het reactievermogen van elk individu, en geduld is een van de belangrijkste vereiste therapeutische kenmerken.
Een bemoedigende glimlach, een goedkeurende blik of een knuffel als erkenning voor de inspanning kan zeer positieve effecten hebben op een patiënt die zich zo vaak onbegrepen heeft gevoeld. Beetje bij beetje begint hij werkelijk te leven, zonder dat zijn leven louter een kwestie van overleven, van pijn en wanhoop is.
Als de patiënt psychotherapiesessies of zelfhulpgroepbijeenkomsten bijwoont, maar daarna naar huis terugkeert, kan het therapeutisch effect van deze momenten na verloop van tijd afnemen.
In zijn ‘natuurlijke habitat’, zijn plaats van comfort, zal hij meer geneigd zijn om zijn rituelen uit te voeren wanneer zich uitdagingen, ergernissen, angsten, leegte, verwarringen, besluiteloosheid en ongemakken van welke aard dan ook voordoen.
In een situatie van obsessief-compulsieve stoornis werkt een ziekenhuisopname als een soort “dieet” van de dwanghandelingen die de patiënt voelt om uit te voeren. Om te helpen bij het begrijpen van hun verslaving, hun zelfkennis en de ontdekking van gezonde werkelijkheden waarin keuze mogelijk is, voert de patiënt schrijfwerk, lezingen en andere soorten taken uit.
De interactie met de andere leden van de groep in het behandelcentrum, die aanvankelijk een bijna onoverkomelijke moeilijkheid kan vormen, blijkt zeer constructief te zijn in het proces van het overwinnen van de obsessie.
In feite wordt de veiligheid die voortvloeit uit wederzijdse steun en de liefde tussen iedereen op een continue manier en met constante monitoring op de patiënt overgedragen, waardoor hij verkeerde overtuigingen en irrationele angsten kan ontkrachten. De patiënt heeft altijd iemand in de buurt; iemand bij wie u terecht kunt, om advies en hulp kunt vragen.
Natuurlijk, zoals bij elke andere toevoeging, verloopt het proces niet in een rechte lijn en op een continue manier tot in het oneindige. Het is echter niet alleen het doel dat telt; eventuele tegenslagen onderweg, samen met alle leukere gelegenheden, dragen bij aan de persoonlijke groei van het individu en zullen hem in zijn toekomst van pas komen.
Naarmate de tijd verstrijkt, wordt de patiënt zich meer en meer bewust van zijn voordelen. Ten eerste via uw behandelcollega’s – beter in staat om uw veranderingen te herkennen. Dan, door hemzelf, in een stadium waarin hij echt zelfbewustzijn verwerft en waar zijn zelfrespect toeneemt.
Het leven krijgt vrolijkere kleuren, gedeeld met iedereen om hem heen, want nu is het onderwerp niet langer alleen en voelt het als een “zeldzame vogel”, om de vrijheid te hebben om te vliegen en door te geven aan andere mensen, in lijden, alles wat werd overgedragen aan hem en ervaren in het behandelcentrum.
Geclassificeerd als een psychische aandoening, wordt obsessief-compulsieve stoornis (OCS) gekenmerkt door terugkerende obsessies (zoals opdringerige, ongewenste en oncontroleerbare gedachten en beelden) en dwangmatig herhaalde gedragingen of rituelen. De prevalentie in de algemene bevolking is 2-3%.
Mensen met een obsessieve-compulsieve stoornis kunnen een scala aan symptomen vertonen die spanning, angst, schuldgevoelens en angst veroorzaken en interfereren met activiteiten van het dagelijks leven, werk en relaties.
Obsessieve-compulsieve stoornis kan worden behandeld met verschillende soorten behandelingen, zoals farmacologische therapie en psychotherapie, of beide. Het doel is om de symptomen te verminderen.
Negeer dit probleem niet, ook al ligt het niet direct bij u. Reken altijd op ons.